Metoda integracji sensorycznej

Metoda integracji sensorycznej Została przedstawiona pod koniec lat 80.XX wieku przez amerykańską psycholog i   terapeutę zajęciowego A. Jeane Ayres. Teoria integracji sensorycznej zakłada, że prawidłowe funkcjonowanie psychofizyczne dziecka jest związane z procesem właściwego odbioru, przetwarzania i integrowania przez mózg różnych informacji o charakterze sensorycznym.

Informacje te mogą dochodzić drogą słuchową, smakowa, zapachową, a także innymi kanałami zmysłowymi tj. czucie głębokie (propriocepcja) oraz zmysłem, który odbiera siłę grawitacji i ruchy naszego ciała (układ przedsionkowy).  Terapia polega na dostarczaniu OUN określonej ilości właściwych bodźców tak, aby dziecko samodzielnie kształtowało wynikające z nich poprawne reakcje. W metodzie wykorzystuje się różnorodne pomoce terapeutyczne: huśtawki, hamaki, „suche baseny”, pochylnie, wiszące drabinki sznurowe, itp.